Projektowanie ogrodów od dawien dawna jest dla Japończyków istotną gałęzią kultury oraz powszechnie uważane jest jako dziedzina sztuki. Ogrody te można rozdzielić na trzy kategorie: Ogrody Tsukiyama (ogrody na wzgórzach), Ogrody Karesansui (ogrody suche) oraz Ogrody Chaniwa (ogrody herbaciane).
Japońskie ogrody i sposoby na ich zaprojektowanie intrygują przybyszów z Zachodu od chwili, kiedy księża i handlarze z Półwyspu Iberyjskiego pierwszy raz dotarli do Kraju Kwitnącej Wiśni. Japońska sztuka projektowania ogrodów jest niebywale wiekowa. Inspirowane nauką zen suche ogrody krajobrazowe z pełnym zasłużeniem cieszą się tak ogromną popularnością, ale nie jest to jedyny ich rodzaj. Estetyka dotycząca tego tematu powstała w Japonii dużo wcześniej niż moment przybycia pierwszych mnichów zen. Można stwierdzić, iż zen ukształtował w sztuce projektowania ogrodów jedynie nowy wymiar artystyczny.W ogrodach z VII i VIII wieku występują inspirowane przykładem Chin i Korei jeziorka i stawy oraz mosty i latarenki, a także zaczerpnięta z symboliki buddyjskiej góra Sumeru, stanowiąca rolę centrum kosmosu. Pałace Cesarskie i rezydencje arystokracji Heian wznoszono nad zbiornikami wody, a następnie stawiano w nich pawilony do łowienia ryb i otaczano górskim krajobrazem. Cesarze i arystokracja puszczali z biegiem rzeki zapisane na kartkach papieru poematy lub czarki z wódką sake.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz