Opis:
Wulstekeara to odmiana powstała z połączenia kilku innych odmian storczyków. Jest jedną z ładniejszych roślin ze swojej rodziny. Kwiaty, drobne wyrastają obficie na dość długich łodygach, które mogą być rozgałęzione. Mają kolor głębokiej, nakrapianej czerwieni. Liście wydłużone, w kolorze żywej zieleni.
Uprawa:
Nowe rośliny uzyskujemy przez podział. Sadzimy do ziemi przeznaczonej dla storczyków, o odczynie kwaśnym. Najlepszym stanowiskiem jest miejsce jasne, z dużą ilością światła, jednak niewystawione na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Temperatura powinna wynosić około 20 stopni, przy czym mile widziane są niewielkie spadki nocą. Najlepiej, gdy pomieszczenie jest przewiewne, a powietrze wilgotne. Wskazane jest delikatne, ale częste zraszanie rośliny mocno rozproszonymi kropelkami wody. Ziemia powinna być cały czas lekko wilgotna. Zmieniamy to dopiero zimą, kiedy to podlewamy dopiero, gdy podłoże będzie suche. W czasie kwitnienia i przez jakiś czas po, można do wody dodawać, co cztery tygodnie, niewielką ilość nawozu.
Zastosowanie:
Kwiatek wyjątkowo piękny. Wspaniale ozdobi każde mieszkanie. Ponadto jest niezwykle trwały i może bardzo długo stać w wazonie lub wykorzystany być do bukietów i kompozycji kwiatowych.
Kwitnienie:
Roślina zakwita zimą i kwitnie aż do wiosny. W ty czasie stare kwiaty usychają i ciągle pojawiają się nowe.
Zimowanie:
Dobrze zimuje w mieszkaniach. Należy tylko zapewnić mu warunki wymienione powyżej.
środa, 4 maja 2011
Dipladenia, Mandevilla – Dipladenia
Opis:
Ten rodzaj jest bardzo atrakcyjny, jednak nie ma to odzwierciedlenia w jego powszechności, a przecież na to zasługuje, dzięki długiemu i bardzo obfitemu kwitnieniu. Dipladenia ma postać wijącego się i pnącego krzewu, choć pędy zaczynają się wić w późniejszym okresie. Ma ona ciemne, lśniące liście a od maja pokrywa się mnóstwem dzwonkowatych, dużych kwiatów (różowe, białe, ciemnoczerwone). Z bardziej znanych gatunków tego rodzaju należy wymienić Dipladenia baliviensis, który charakteryzuje się białymi kwiatami z żółtym wnętrzem. Najbardziej znanym gatunkiem jest Dipladenia sanderi o różowych kwiatach, które są nieco większe i obficiej kwitną, a jej odmiana ‘Rosea’ to perła wśród Dipladenia. Dodatkową jej dekoracją są błyszczące pędy z ciemnymi liśćmi, które podkreślają kwitnienie. Ten wijący krzew, bliski krewny oleandra (należy do rodziny Apocynaceae – Toinowate) wykazuje dużą trwałość.
Uprawa:
Pochodzenie Dipladenia (Brazylia) ma swoje odzwierciedlenie w warunkach jakim musimy sprostać, aby cieszyć się zdrowym okazem tego rodzaju. Wymaga ona stanowiska jasnego, do półcienistego, bardzo ciepłego i wilgotnego. Wilgotność wskazana zwłaszcza w czasie wegetacji, czyli od marca. Temperatura od maja do jesieni 18-20ºC i więcej, natomiast zimą na poziomie 12-15ºC i starajmy się, aby nie spadła poniżej 10ºC., okres spoczynku jest krótki i ma miejsce w styczniu i lutym. Podlewane w okresie wzrostu regularne tak, aby podłoże było równomiernie wilgotne. Bezwzględnie unikać zalegania wody (nadmiar wody w podstawce zawsze usuwamy). Zraszamy liście. Nawożenie umiarkowane, co tydzień od kwietnia do sierpnia. Przesadzanie nie jest wymagane co roku, czynimy je wówczas, gdy zajdzie potrzeba, najlepiej wiosną w nieco większą doniczkę z drenażem. Podłoże dla dipladenia powinno być żyzne, próchnicze tj. mieszanka torfu z ziemią i piaskiem. W lutym przycinamy ją, dla lepszego rozkrzewienia. Rozmnażanie wiosną poprzez sadzonki, pobrane z wierzchołków, które ukorzeniają się w przeciągu sześciu tygodni w ciepłym miejscu, najlepiej ogrzewanej mnożarce.
Uwagi:
Dipladenia jest rośliną trującą (wszystkie części)!!! Jeżeli nie zapewnimy jej odpowiedniej wilgoci powietrza lub będzie poddana na bezpośrednie słońce, może dojść do zwijania się liści. Autor opisu – Sargon.
Ten rodzaj jest bardzo atrakcyjny, jednak nie ma to odzwierciedlenia w jego powszechności, a przecież na to zasługuje, dzięki długiemu i bardzo obfitemu kwitnieniu. Dipladenia ma postać wijącego się i pnącego krzewu, choć pędy zaczynają się wić w późniejszym okresie. Ma ona ciemne, lśniące liście a od maja pokrywa się mnóstwem dzwonkowatych, dużych kwiatów (różowe, białe, ciemnoczerwone). Z bardziej znanych gatunków tego rodzaju należy wymienić Dipladenia baliviensis, który charakteryzuje się białymi kwiatami z żółtym wnętrzem. Najbardziej znanym gatunkiem jest Dipladenia sanderi o różowych kwiatach, które są nieco większe i obficiej kwitną, a jej odmiana ‘Rosea’ to perła wśród Dipladenia. Dodatkową jej dekoracją są błyszczące pędy z ciemnymi liśćmi, które podkreślają kwitnienie. Ten wijący krzew, bliski krewny oleandra (należy do rodziny Apocynaceae – Toinowate) wykazuje dużą trwałość.
Uprawa:
Pochodzenie Dipladenia (Brazylia) ma swoje odzwierciedlenie w warunkach jakim musimy sprostać, aby cieszyć się zdrowym okazem tego rodzaju. Wymaga ona stanowiska jasnego, do półcienistego, bardzo ciepłego i wilgotnego. Wilgotność wskazana zwłaszcza w czasie wegetacji, czyli od marca. Temperatura od maja do jesieni 18-20ºC i więcej, natomiast zimą na poziomie 12-15ºC i starajmy się, aby nie spadła poniżej 10ºC., okres spoczynku jest krótki i ma miejsce w styczniu i lutym. Podlewane w okresie wzrostu regularne tak, aby podłoże było równomiernie wilgotne. Bezwzględnie unikać zalegania wody (nadmiar wody w podstawce zawsze usuwamy). Zraszamy liście. Nawożenie umiarkowane, co tydzień od kwietnia do sierpnia. Przesadzanie nie jest wymagane co roku, czynimy je wówczas, gdy zajdzie potrzeba, najlepiej wiosną w nieco większą doniczkę z drenażem. Podłoże dla dipladenia powinno być żyzne, próchnicze tj. mieszanka torfu z ziemią i piaskiem. W lutym przycinamy ją, dla lepszego rozkrzewienia. Rozmnażanie wiosną poprzez sadzonki, pobrane z wierzchołków, które ukorzeniają się w przeciągu sześciu tygodni w ciepłym miejscu, najlepiej ogrzewanej mnożarce.
Uwagi:
Dipladenia jest rośliną trującą (wszystkie części)!!! Jeżeli nie zapewnimy jej odpowiedniej wilgoci powietrza lub będzie poddana na bezpośrednie słońce, może dojść do zwijania się liści. Autor opisu – Sargon.
Ardizja karbowana - Ardisia Renata
Opis:
Ardizja pochodzi z Azji Południowej i Japonii. To niedużej wielkości drzewko o błyszczących i karbowanych liściach, dorasta do 1 m. wysokości. Kwitnie latem i wczesną jesienią, jej kwiaty zaś szybko zmieniają się w piękne czerwone owoce – przypominające jarzębinę. Ta naturalna ozdoba dość długo zachowuje swoją żywotność. Aby zwiększyć ilość owoców wystarczy zapylić kwiaty pędzelkiem.
Uprawa:
Miejsce uprawy powinno być jasne ale nie bezpośrednio nasłonecznione – preferowane miejsce umiejscowienia to wschodnia część pomieszczenia. Ardizja lubi pokojową temperaturę, zimą zaś nie niższą niż 16 st. C. Ardizja lubi lekką wilgoć i częste zraszanie. Latem roślinę podlewamy 2 – 3 razy w tygodniu, zimą raz w tygodniu. Pielęgnacja: Wiosną i latem Ardizję nawozimy raz w tygodniu ( preparatem do roślin doniczkowych ), zima raz w miesiącu. Przesadzamy rzadko, raz na 2-3 lata. Rozmnażamy z sadzonek pędowych ( tę czynność lepiej wykonywać w warunkach produkcyjnych ) nasion ( wyjmujemy nasiona z dojrzałych osobników i wysiewamy wiosną ).
Kwitnienie:
Od czerwca do września Ardizja kwitnie pięknymi kwiatami, które szybko przemieniają się w równie okazale rośliny.
Uwagi:
Na brzegach liści Ardizji występują czasem zgrubienia, pod którymi skupiają się bakterie, nie są to objawy choroby. Bakterie żyją w symbiozie z rośliną i nie należy ich usuwać.
Ardizja pochodzi z Azji Południowej i Japonii. To niedużej wielkości drzewko o błyszczących i karbowanych liściach, dorasta do 1 m. wysokości. Kwitnie latem i wczesną jesienią, jej kwiaty zaś szybko zmieniają się w piękne czerwone owoce – przypominające jarzębinę. Ta naturalna ozdoba dość długo zachowuje swoją żywotność. Aby zwiększyć ilość owoców wystarczy zapylić kwiaty pędzelkiem.
Uprawa:
Miejsce uprawy powinno być jasne ale nie bezpośrednio nasłonecznione – preferowane miejsce umiejscowienia to wschodnia część pomieszczenia. Ardizja lubi pokojową temperaturę, zimą zaś nie niższą niż 16 st. C. Ardizja lubi lekką wilgoć i częste zraszanie. Latem roślinę podlewamy 2 – 3 razy w tygodniu, zimą raz w tygodniu. Pielęgnacja: Wiosną i latem Ardizję nawozimy raz w tygodniu ( preparatem do roślin doniczkowych ), zima raz w miesiącu. Przesadzamy rzadko, raz na 2-3 lata. Rozmnażamy z sadzonek pędowych ( tę czynność lepiej wykonywać w warunkach produkcyjnych ) nasion ( wyjmujemy nasiona z dojrzałych osobników i wysiewamy wiosną ).
Kwitnienie:
Od czerwca do września Ardizja kwitnie pięknymi kwiatami, które szybko przemieniają się w równie okazale rośliny.
Uwagi:
Na brzegach liści Ardizji występują czasem zgrubienia, pod którymi skupiają się bakterie, nie są to objawy choroby. Bakterie żyją w symbiozie z rośliną i nie należy ich usuwać.
Amarcinum - Amaricrinum Howardii
Opis:
Amarcinum ma długie, ciemnozielone, sztywne liście. Na wysokiej łodydze pojawia się mnóstwo różowo-białych kwiatostanów. Roślina ta ma jedne z najpiękniejszych kwiatów z roślin domowych. Liście nie usychają, dlatego roślina może być uprawiana cały rok. To co czyni ten gatunek tak wyjątkowy to fakt że na jednej łodydze pojawia się do 25 kwiatostanów.
Uprawa:
Stanowisko, gdy Amarcrinum kwitnie, powinno być dobrze oświetlone, ale dość chłodne. Po kwitnieniu doniczkę należy postawić w słonecznym, przewiewnym i dość ciepłym miejscu. Podlewamy dość obficie od momentu, kiedy pojawią się pierwsze pąki kwiatowe. Całkowicie zaprzestajemy podlewania we wrześniu tak, aby umożliwić przejście cebuli w stan spoczynku. Rozmnażamy przez oddzielenie cebul przybyszowych. Młode cebule sadzimy do dużych naczyń.
Zastosowanie:
Amarcrinum to doskonała roślina zdobiąca nasze mieszkania, balkony i parapety. Ma wielkie piękne kwiaty, które cieszą wzrok przez miesiące. Kwitnąca doskonale nadaje się do ozdoby pomieszczeń, ciesząc swoim pięknem.
Uwagi:
Nie należy dopuszczać do zawiązywania się nasion, ponieważ ich pojawienie się bardzo osłabia cebule. Pędy kwiatowe należy ścinać, gdy łodygi zupełnie zaschną.
Amarcinum ma długie, ciemnozielone, sztywne liście. Na wysokiej łodydze pojawia się mnóstwo różowo-białych kwiatostanów. Roślina ta ma jedne z najpiękniejszych kwiatów z roślin domowych. Liście nie usychają, dlatego roślina może być uprawiana cały rok. To co czyni ten gatunek tak wyjątkowy to fakt że na jednej łodydze pojawia się do 25 kwiatostanów.
Uprawa:
Stanowisko, gdy Amarcrinum kwitnie, powinno być dobrze oświetlone, ale dość chłodne. Po kwitnieniu doniczkę należy postawić w słonecznym, przewiewnym i dość ciepłym miejscu. Podlewamy dość obficie od momentu, kiedy pojawią się pierwsze pąki kwiatowe. Całkowicie zaprzestajemy podlewania we wrześniu tak, aby umożliwić przejście cebuli w stan spoczynku. Rozmnażamy przez oddzielenie cebul przybyszowych. Młode cebule sadzimy do dużych naczyń.
Zastosowanie:
Amarcrinum to doskonała roślina zdobiąca nasze mieszkania, balkony i parapety. Ma wielkie piękne kwiaty, które cieszą wzrok przez miesiące. Kwitnąca doskonale nadaje się do ozdoby pomieszczeń, ciesząc swoim pięknem.
Uwagi:
Nie należy dopuszczać do zawiązywania się nasion, ponieważ ich pojawienie się bardzo osłabia cebule. Pędy kwiatowe należy ścinać, gdy łodygi zupełnie zaschną.
niedziela, 1 maja 2011
Blumat dla roślin domowych
Każdy z nas wielokrotnie zadawał sobie pytanie ile wody potrzebuje paprotka czy cyklamen? Jest wiele odpowiedzi na to pytanie, ale prawdę powiedziawszy nikt tego dokładnie nie wie. Możemy oczywiście stwierdzić, że kaktus potrzebuje jej mało a azalia dużo. Co to jednak oznacza? Jaka jest różnica pomiędzy mało a dużo? Ponieważ nie jest to sprawa prosta wielokrotnie zdarzyło się nam nalać zbyt dużo wody zatapiając roślinę albo kompletnie ją zasuszyć, gdyż podlewamy za rzadko i zapominaliśmy o tym, kiedy ostatni raz nalaliśmy wodę.
Dodatkowo tak modny dziś zwyczaj umieszczania doniczek w ceramicznych osłonkach utrudnia sprawdzanie, kiedy jest właściwy czas na podlewanie. Nawet, jeśli ktoś posiada "rękę do kwiatów" i sprawdza wilgotność dotykając ziemi to trudno jest oszacować wilgotność wiązki korzeniowej. Spodnia część doniczki jest niewidoczna w ciemnej osłonce i okazjonalne kontrolowanie często skutkuje zatopieniem rośliny. W konsekwencji procent martwych roślin takich jak: figowiec beniamina, azalia, cyklamen, palma, kaktus, fiołek alpejski czy orchidea jest bardzo duży. Rozwiązaniem problemu jest automatyczne nawadnianie!
Blumat dla roślin domowych jest prostym dystrybutorem wody dla roślin o niskim zapotrzebowaniu na wodę. Inaczej niż w Tropf Blumat woda jest pobierana z wybranego naczynia i dostarczana bezpośrednio przez ceramiczny stożek za pośrednictwem cienkich rurek nawadniających. Jest to idealne źródło wody dla roślin na twoim parapecie. Może być używane podczas wakacji jak i przez cały rok.
Powrót
Dodatkowo tak modny dziś zwyczaj umieszczania doniczek w ceramicznych osłonkach utrudnia sprawdzanie, kiedy jest właściwy czas na podlewanie. Nawet, jeśli ktoś posiada "rękę do kwiatów" i sprawdza wilgotność dotykając ziemi to trudno jest oszacować wilgotność wiązki korzeniowej. Spodnia część doniczki jest niewidoczna w ciemnej osłonce i okazjonalne kontrolowanie często skutkuje zatopieniem rośliny. W konsekwencji procent martwych roślin takich jak: figowiec beniamina, azalia, cyklamen, palma, kaktus, fiołek alpejski czy orchidea jest bardzo duży. Rozwiązaniem problemu jest automatyczne nawadnianie!
Blumat dla roślin domowych jest prostym dystrybutorem wody dla roślin o niskim zapotrzebowaniu na wodę. Inaczej niż w Tropf Blumat woda jest pobierana z wybranego naczynia i dostarczana bezpośrednio przez ceramiczny stożek za pośrednictwem cienkich rurek nawadniających. Jest to idealne źródło wody dla roślin na twoim parapecie. Może być używane podczas wakacji jak i przez cały rok.
Powrót
Difenbachia - Dieffenbachia
Opis:
Dieffenbachia pochodzi z Brazylijskich lasów tropikalnych. Nazwa rośliny pochodzi od cesarskiego ogrodnika, który uprawiał ją na Wiedeńskim dworze. Najczęściej hodowanymi gatunkami są Difenbachia seguine oraz Dieffenbachia amoena, które w uprawie są już od 150 lat. Kwiaty osiągają nawet do 2 metrów wysokości, ozdobą są duże biało lub żółto nakrapiane liście
Uprawa:
Dla rośliny wybieramy jasne bądź półcieniste umiejscowienie, nie narażając jej na bezpośrednie promienie słoneczne. W czasie wzrostu – wiosną - powinniśmy zapewnić dużą wilgotność powietrza oraz ciepłą temperaturę ( 20 – 25 st. C ) , zimą preferowana temperatura to 15 – 18 st. C. Wiosną i latem do podlewania najlepiej nadają się miękka woda, roślina lubi wilgoć ( wysuszenie korzeni powoduje zasychanie brzegów liści ). Raz do roku Difenbachię przesadzamy do zasobnego podłoża. Rozmnażamy poprzez oddzielenie pędów u nasady łodygi, najczęściej z sadzonek wierzchołkowych, czynność wykonujemy wiosną. Sadzonki z 2-3 parami liści ukorzeniamy przy wysokiej wilgotności w temperaturze ok. 25 st. C. Pielęgnacja: Mimo, że Dieffenbachia dobrze aklimatyzuje się pomieszczeniach, czasem tracą dolne liści. By temu zaradzić , w czasie gdy roślina staje się zbyt wysoka a gruba łodyga się ogołaca, ścinamy jej wierzchołek. Z pozostałego pnia wyrosną nowe pędy. Dieffenbachia dobrze rośnie jeśli wzmacniamy ją nawozami organicznymi – wiosną mieszkamy podłoże z krowieńcem. Nawozy mineralne aplikujemy zaś raz w tygodniu w okresie wzrostu, czyli wiosną.
Kwitnienie:
Difenbachia kwitnie bardzo rzadko.
Uwagi:
Sok Diffenbachii jest trujący, zawiera strychninę – szczególnie niebezpieczny gdy dostanie się do rany lub śluzówki.
Dieffenbachia pochodzi z Brazylijskich lasów tropikalnych. Nazwa rośliny pochodzi od cesarskiego ogrodnika, który uprawiał ją na Wiedeńskim dworze. Najczęściej hodowanymi gatunkami są Difenbachia seguine oraz Dieffenbachia amoena, które w uprawie są już od 150 lat. Kwiaty osiągają nawet do 2 metrów wysokości, ozdobą są duże biało lub żółto nakrapiane liście
Uprawa:
Dla rośliny wybieramy jasne bądź półcieniste umiejscowienie, nie narażając jej na bezpośrednie promienie słoneczne. W czasie wzrostu – wiosną - powinniśmy zapewnić dużą wilgotność powietrza oraz ciepłą temperaturę ( 20 – 25 st. C ) , zimą preferowana temperatura to 15 – 18 st. C. Wiosną i latem do podlewania najlepiej nadają się miękka woda, roślina lubi wilgoć ( wysuszenie korzeni powoduje zasychanie brzegów liści ). Raz do roku Difenbachię przesadzamy do zasobnego podłoża. Rozmnażamy poprzez oddzielenie pędów u nasady łodygi, najczęściej z sadzonek wierzchołkowych, czynność wykonujemy wiosną. Sadzonki z 2-3 parami liści ukorzeniamy przy wysokiej wilgotności w temperaturze ok. 25 st. C. Pielęgnacja: Mimo, że Dieffenbachia dobrze aklimatyzuje się pomieszczeniach, czasem tracą dolne liści. By temu zaradzić , w czasie gdy roślina staje się zbyt wysoka a gruba łodyga się ogołaca, ścinamy jej wierzchołek. Z pozostałego pnia wyrosną nowe pędy. Dieffenbachia dobrze rośnie jeśli wzmacniamy ją nawozami organicznymi – wiosną mieszkamy podłoże z krowieńcem. Nawozy mineralne aplikujemy zaś raz w tygodniu w okresie wzrostu, czyli wiosną.
Kwitnienie:
Difenbachia kwitnie bardzo rzadko.
Uwagi:
Sok Diffenbachii jest trujący, zawiera strychninę – szczególnie niebezpieczny gdy dostanie się do rany lub śluzówki.
Odmiany winogron i winorośli
Odmiany winorośli ze względu na zastosowanie winogron możemy podzielić na:
- odmiany przerobowe, odmiany deserowe oraz odmiany ogólnoużytkowe, a także odmiany altanowe.
Odmiany przerobowe.
Do tych odmian należą winogrona, które stosuje się do wyrobu win.
Należą do nich między innymi:
Regent.
Odmiana jest prawie odporna na choroby grzybowe i średnio odporna na mróz. Winogrona dojrzewają w połowie września. Owoce są małe i mają ciemnogranatowy kolor. Winogrona można też jeść na surowo, są bardzo słodkie.
Z winogron uzyskuje się wysokiej jakości ciemnoczerwone wino.
Rondo.
Owoce dojrzewają w drugiej połowie września. Odmiana obficie owocuje. Nie jest odporna na wiosenne przymrozki. Poza tym pnącza radzą sobie z chorobami grzybowymi.
Z winogron uzyskuje się wysokiej jakości czerwone wino.
Solaris.
Owoce dojrzewają pod koniec września. Solaris jest odporna na mączniaka i rzadko atakuje ją szara pleśń.
Odmiana nadająca się do wyrobu wina.
Seyval.
Owoce tej odmiany dojrzewają na przełomie września i października. Winorośl owocuje obficie. Winogrona są średniej wielkości, mają kolor żółtozielony. Odmiana jest odporna na choroby grzybowe i na mróz.
Z winogron uzyskuje się bardzo dobre białe wino.
Odmiany deserowe.
Odmiany te przeznaczone są do jedzenia na surowo.
Należą do nich między innymi:
Prim.
Owoce tej odmiany dojrzewają na początku września, są średniej wielkości i mają żółtozielony kolor. Polecane są do jedzenia na surowo. Pnącza dobrze owocują. Odmiana wytrzymała na mróz i radząca sobie z chorobami grzybowymi.
Arkadia.
Owoce dojrzewają na początku września. Odmiana jest mrozoodporna. Winogrona są polecane do jedzenia na surowo.
Nero.
Odmiana charakteryzująca się średniej wielkości, granatowymi owocami, które dojrzewają pod koniec sierpnia. Jest mrozoodporna. Polecana jest do jedzenia na surowo, owoce są słodkie i smaczne. Nadaje się jednak, także do wyrobu win. Nero to idealna odmiana do sadzenia na działkach.
Pola.
Owoce tej odmiany dojrzewają w pierwszej połowie września. Winogrona są smaczne i idealne do jedzenia na surowo. Odmiana ma spora wytrzymałość na mróz.
Kodrianka.
Owoce są duże, dojrzewają w drugiej połowie sierpnia. Polecane do jedzenia na surowo. Odmiana jest odporna na mróz i radzi sobie z chorobami grzybowymi.
Winogrona ogrodowe
Wiktoria
Jest to odmiana mrozoodporna. Winogrona dojrzewają wcześnie i są polecane do jedzenia na surowo. Odmiana jest odporna na choroby.
Odmiany ogólnoużytkowe.
Odmiany te przeznaczone są zarówno do jedzenia na surowo, jak i do wyrobu win. Jednak wina robione z nich nie są już tak dobre jak z odmian typowo winnych.
Należą do nich między innymi:
Kristaly.
Owoce dojrzewają pod koniec sierpnia, są średniej wielkości i mają jasnożółty kolor. Są smaczne i słodkie. Odmiana jest odporna na mróz oraz na choroby grzybowe. Nadaje się do jedzenia na surowo oraz na wino.
Odmiany altanowe.
Odmiany te są przeznaczone do sadzenia na płotach, pergolach czy przy altanach.
Należą do nich między innymi:
Fredonia.
Owoce tej odmiany dojrzewają w drugiej połowie września. Winogrona są duże, słodkie i mają ciemnogranatowy kolor. Odmiana jest wyjątkowo odporna na mróz i odporna na choroby.
Agnieszka Krakowiak
- odmiany przerobowe, odmiany deserowe oraz odmiany ogólnoużytkowe, a także odmiany altanowe.
Odmiany przerobowe.
Do tych odmian należą winogrona, które stosuje się do wyrobu win.
Należą do nich między innymi:
Regent.
Odmiana jest prawie odporna na choroby grzybowe i średnio odporna na mróz. Winogrona dojrzewają w połowie września. Owoce są małe i mają ciemnogranatowy kolor. Winogrona można też jeść na surowo, są bardzo słodkie.
Z winogron uzyskuje się wysokiej jakości ciemnoczerwone wino.
Rondo.
Owoce dojrzewają w drugiej połowie września. Odmiana obficie owocuje. Nie jest odporna na wiosenne przymrozki. Poza tym pnącza radzą sobie z chorobami grzybowymi.
Z winogron uzyskuje się wysokiej jakości czerwone wino.
Solaris.
Owoce dojrzewają pod koniec września. Solaris jest odporna na mączniaka i rzadko atakuje ją szara pleśń.
Odmiana nadająca się do wyrobu wina.
Seyval.
Owoce tej odmiany dojrzewają na przełomie września i października. Winorośl owocuje obficie. Winogrona są średniej wielkości, mają kolor żółtozielony. Odmiana jest odporna na choroby grzybowe i na mróz.
Z winogron uzyskuje się bardzo dobre białe wino.
Odmiany deserowe.
Odmiany te przeznaczone są do jedzenia na surowo.
Należą do nich między innymi:
Prim.
Owoce tej odmiany dojrzewają na początku września, są średniej wielkości i mają żółtozielony kolor. Polecane są do jedzenia na surowo. Pnącza dobrze owocują. Odmiana wytrzymała na mróz i radząca sobie z chorobami grzybowymi.
Arkadia.
Owoce dojrzewają na początku września. Odmiana jest mrozoodporna. Winogrona są polecane do jedzenia na surowo.
Nero.
Odmiana charakteryzująca się średniej wielkości, granatowymi owocami, które dojrzewają pod koniec sierpnia. Jest mrozoodporna. Polecana jest do jedzenia na surowo, owoce są słodkie i smaczne. Nadaje się jednak, także do wyrobu win. Nero to idealna odmiana do sadzenia na działkach.
Pola.
Owoce tej odmiany dojrzewają w pierwszej połowie września. Winogrona są smaczne i idealne do jedzenia na surowo. Odmiana ma spora wytrzymałość na mróz.
Kodrianka.
Owoce są duże, dojrzewają w drugiej połowie sierpnia. Polecane do jedzenia na surowo. Odmiana jest odporna na mróz i radzi sobie z chorobami grzybowymi.
Winogrona ogrodowe
Wiktoria
Jest to odmiana mrozoodporna. Winogrona dojrzewają wcześnie i są polecane do jedzenia na surowo. Odmiana jest odporna na choroby.
Odmiany ogólnoużytkowe.
Odmiany te przeznaczone są zarówno do jedzenia na surowo, jak i do wyrobu win. Jednak wina robione z nich nie są już tak dobre jak z odmian typowo winnych.
Należą do nich między innymi:
Kristaly.
Owoce dojrzewają pod koniec sierpnia, są średniej wielkości i mają jasnożółty kolor. Są smaczne i słodkie. Odmiana jest odporna na mróz oraz na choroby grzybowe. Nadaje się do jedzenia na surowo oraz na wino.
Odmiany altanowe.
Odmiany te są przeznaczone do sadzenia na płotach, pergolach czy przy altanach.
Należą do nich między innymi:
Fredonia.
Owoce tej odmiany dojrzewają w drugiej połowie września. Winogrona są duże, słodkie i mają ciemnogranatowy kolor. Odmiana jest wyjątkowo odporna na mróz i odporna na choroby.
Agnieszka Krakowiak
Subskrybuj:
Posty (Atom)